ความจริงนั้นบุหรี่ไฟฟ้าถูกคิดค้นโดยผู้ที่ต้องการเลิกบุหรี่และมีจุดมุ่งหมายเพื่อให้ผู้สูบบุหรี่ที่ซื้อบุหรี่มีจำนวนน้อยลง พวกเขาห่างไกลจากแผนของบริษัทยาสูบมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ถ้าอย่างนั้น ใครเป็นผู้คิดค้นบุหรี่ไฟฟ้ากันล่ะ
บุหรี่ไฟฟ้ารุ่นแรกได้รับการพัฒนาในอเมริกา ในปี 1963 เฮอร์เบิร์ต เอ. กิลเบิร์ตได้ยื่นขอสิทธิบัตรสำหรับ “บุหรี่ไร้ควันแบบไม่ใช้ยาสูบ” ของเขาและได้รับสิทธิบัตรในปี 1965 สิ่งประดิษฐ์ของกิลเบิร์ตไม่มีนิโคติน แต่เป็นการสร้างไอระเหยปรุงแต่งรสชาติที่ตั้งใจให้มาทดแทนควันบุหรี่
จริง ๆ แล้วกิลเบิร์ตมาไกลถึงจุดที่เขาสร้างต้นแบบของอุปกรณ์ดังกล่าว แต่ไม่ได้รับผลประโยชน์ทางการค้าที่แท้จริง แพทย์เพิ่งจะเริ่มเตือนถึงอันตรายของการสูบบุหรี่ในปี 1963 ณ เวลานั้น ผู้หญิงอเมริกันประมาณ 44% และผู้ชายอเมริกันกว่าครึ่งสูบบุหรี่ ไม่มีใครกังวลเกี่ยวกับความเสี่ยงต่อสุขภาพ ดังนั้นจึงไม่มีใครมองหาทางเลือกที่ปลอดภัยกว่านี้
อีกทั้งตอนนั้นเขายังพบความท้าทายทางเทคนิคบางอย่างด้วย ต้นแบบของกิลเบิร์ตนั้นใช้พลังงานจากแบตเตอรี่ แต่เทคโนโลยีแบตเตอรี่ในช่วงต้นทศวรรษ 1960 นั้นยังล้าหลังอยู่มากเมื่อเทียบกับตอนนี้ แบตเตอรี่แบบชาร์จไฟได้นั้น มีราคาแพงและมักจะหนัก แบตเตอรี่แบบธรรมดาก็ไม่ได้ราคาถูกและมีการจัดเก็บพลังงานที่จำกัด บุหรี่ไฟฟ้าตัวแรกเกิดขึ้นเร็วไปทั้งในแง่ของการยอมรับในสังคมและในแง่ของเทคโนโลยี และหลังจากที่กิลเบิร์ตได้รับสิทธิบัตร แนวคิดนี้ ก็จมหายไปในความมืดเป็นเวลาเกือบ 40 ปี
การค้นพบครั้งสำคัญ
อย่างไรก็ตามในปี 2001 บุหรี่ไฟฟ้าได้ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ฮอน ลิก ซึ่งเป็นเภสัชกรและผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์แผนจีน เขาทำงานในห้องปฏิบัติการวิจัยทางการเกษตร พ่อของเขาเพิ่งเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งปอดและฮอนเองก็สูบบุหรี่จัดมาก ตัดสินใจว่าถึงเวลาแล้วที่จะเลิกบุหรี่ เขาได้ลองใช้แผ่นแปะนิโคตินเหมือนกับคนอื่น ๆ และเช่นเดียวกับหลาย ๆ คน คือเขาพบว่ามันใช้ไม่ได้ผลดีเท่าไรนัก โชคดีที่เขามีทักษะและทรัพยากรที่จะลองทำอย่างอื่นดูบ้าง
ฮอนเริ่มทดลองระบบการระเหย โดยทดสอบกับของเหลวหลายชนิดเพื่อค้นหาสิ่งที่สามารถจำลองความรู้สึกของการสูดดมควันบุหรี่ ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจใช้โพรพิลีนไกลคอล ซึ่งเป็นวัตถุเจือปนอาหารทั่วไป สารนี้ไม่เป็นพิษ สร้างไอได้น่าพอใจและเป็นตัวทำละลายที่ดีสำหรับนิโคตินและสารปรุงแต่งรสชาติ โพรพิลีนไกลคอลยังคงเป็นหนึ่งในส่วนผสมหลักในน้ำยา อีลิควิดจนถึงทุกวันนี้ ร่วมกับกลีเซอรีนจากผัก
ในขณะที่เขากำลังมองหาน้ำยา ฮอนใช้ระบบขนาดใหญ่ที่สร้างบนแผงคอนโซล ขั้นตอนต่อไปคือเปลี่ยนให้เป็นสิ่งที่ คนสามารถใช้ได้จริง ข้อได้เปรียบอย่างมากที่เขามีแต่เฮอร์เบิร์ต เอ. กิลเบิร์ตไม่มี ก็คือแบตเตอรี่ความจุสูงราคา ไม่แพง แบตเตอรี่ลิเธียมไอออนสมัยใหม่แบบเดียวกับที่ใช้ในโทรศัพท์ ไอพอดและแล็ปท็อปสามารถจัดเก็บพลังงาน ได้เพียงพอที่จะจ่ายพลังงานให้บุหรี่ไฟฟ้าได้ครั้งละหลายชั่วโมง
ต้นแบบแรกของฮอนใช้ตัวปล่อยอัลตราโซนิก ไอพ่นของของเหลวที่มีแรงดันสูงจะกลายเป็นไอน้ำของละอองขนาดเล็ก จากการสั่นสะเทือนด้วยความถี่สูงมาก เขาจดสิทธิบัตรต้นแบบนี้ในปี 2003 อย่างไรก็ดี เมื่อผลิตภัณฑ์เชิงพาณิชย์ชิ้นแรกเปิดตัวในปี 2004 ผลิตภัณฑ์ดังกล่าวไม่ได้ใช้ระบบอัลตราซาวด์ แต่ฮอนเปลี่ยนไปใช้อุผกรณ์พ่นละอองโดยใช้ขดลวด ทำความร้อน โดยใช้หลักการเดียวกับต้นแบบดั้งเดิมของกิลเบิร์ต อุปกรณ์บุหรี่ไฟฟ้าที่เกิดขึ้นตามมาทั้งหมดได้ใช้ระบบนี้ซึ่งสามารถผลิตไอได้มากขึ้นและร้อนขึ้นด้วย